Soms zijn er dagen dat je snel geraakt kan worden. Je hoeft maar een liedje te horen en je begint al te huilen. Zo voelde ik laatst "armoede". Hoe kunnen we openstaan zonder het tot ons te nemen?
Armoede voelen
Er zijn soms dagen dat het wel lijkt alsof je gevoeliger bent. Je hoort een liedje en je zit opeens te huilen. Die dagen... Ik zie dat als de dagen dat de sluier dun is. De dagen dat jij je niet meer kan beschermen tegen de grote buitenwereld
En zo was een paar weken ook zo'n dag. Een dag dat ik van alles wilde, maar uiteindelijk niks deed. Dan toch maar even naar de winkel. Tijdens het fietsen kwamen er emoties omhoog. Net die emoties die je niet wilt hebben als je je in het openbaar begeeft. Maar och, ik loop soms met tranen in mijn ogen door de winkel. Weg pantser.
En toen voelde ik het. ARMOEDE!
Een paar dagen van te voren had ik een oude man zien lopen met zijn rollator. Voorop stond een bak met een kant en klare maaltijd. Gebukt ging hij naar huis. Zo'n maaltijd is niet goedkoop, maar wel armoedig in de zin dat er niet veel waarde in zit. Dat deed iets met mij. Er kwamen vragen omhoog. Waar woont die meneer? Zal ik een keer voor hem koken? Zal hij familie hebben? Maar ik stopte niet, ik ging door.
Alleen die dag in de winkel zag ik het weer. Ik voelde het. Ik zag mensen keuzes maken. Dat wel, dat niet. Weer iets terugleggen in het schap. Misschien verbeelde ik het mij, want ik doe het ook. Ik kijk ook vaak naar die 35% stickers, maar deze kwam binnen. Ik ging voelen.
En weer zag ik een oude man. Nu aan de kassa voor mij. Zou hij wel familie hebben die hem soms komt opzoeken? Zou hij iedere dag alleen thuis zitten? En deze keer stond ik stil. Voor ik het wist vroeg ik aan hem of hij hulp nodig had. “Och meadje (op zijn Limburgs), dat is heel erg lief van jou, maar ik heb net twee weken terug een scootmobiel gekregen. Dus dank je wel, maar ik red mij nu. Als je het eerder had gevraagd, dan had ik jou zo aangenomen.
Ik begon te lachen. Dat was niet wat ik bedoelde, maar zijn reactie was zo lief. We hebben toen nog even gekletst en ik ging weer naar huis.
Maar er zijn genoeg mensen in armoede. Geestelijke armoede. Financiële armoede. En dat is voelbaar zodra je alles er laat zijn. Je kan ervoor wegkijken. Dat is snel gedaan, maar soms merk ik iets op. Nu weet ik inmiddels dat ik daar niet bang voor hoef te zijn. Ik hoef niet in paniek te raken dat het mij raakt, of dat ik er verdrietig van word. Alles is energie en dat hoeft alleen maar gevoeld of gezien te worden.
We willen zulke dingen vaak niet voelen omdat het een diep verdriet aanraakt en omdat we denken dat we er niks aan kunnen veranderen. Maar als we het blijven wegduwen, dan blijft die energie ook bestaan. Ik denk dat het juist nu zo belangrijk is om alles te zien, te voelen en er zo de lading vanaf te halen.
Ik denk dat de wereld dat nu juist zo nodig heeft. Dat we onze pantsers laten vallen. Ja, ook al wordt je dan geraakt. Als we van deze wereld een mooie wereld willen maken, dan mogen we gaan kijken wat er echt speelt in plaats van angst te hebben dat het jouw energie omlaag haalt. Het werkt in mijn ogen juist andersom. Kijk het aan en de spanning zal oplossen.
Nee, je hoeft je niet druk te maken over de toekomst, het gaat toch zoals het gaat, maar wel naar het HIER en NU kijken wat er gebeurd is belangrijk. Dan kan de druk van de ketel af. Als je weg blijft kijken, dan veranderd er niks.
Mensen blijven ook wegkijken van hun eigen gevoelens. Niet dat we ze soms niet voelen of ervaren, maar de kern vermijden we.
Ik denk echt dat hier de les in licht. Zodra we het echt toelaten, dan zal jij zachter worden. Ik zie dat voor mij als op een open veld staan als het onweert. Wetende dat je geraakt kan worden, maar toch in volle overgave roepen: “Kom maar op! Ik kijk dit aan”. Vol vertrouwen.
Misschien werkt dat ook in de wereld. Onze wereld waar we in leven hebben we misschien wel zo gecreëerd. Onze donkere binnenwereld is nu de donkere buitenwereld geworden omdat velen alles wegstoppen
Laten we weer verbinden. Laten we weer in openheid komen. Zie je iemand worstelen? Vraag of ze behoefte hebben aan een kopje koffie en een luisterend oor. Meer is er niet nodig. Als iedereen dit nu doet, dan is het niet veel. Dan helpen we elkaar in plaats van in ons eigen angstige wereld van “te korten” te zitten.
Als je liefde deelt, dan gaan mensen bloeien.Als mensen gaan bloeien, dan krijgen ze weer levenslust.Als mensen weer levenslust ervaren, gaan ze weer creëren.Als ze weer gaan creëren, komt dit ten goede van mensen om hun heen.Die mensen gaan hetzelfde ervaren. En dan is het niet meer 1, maar zoveel meer.
In verbinding
Reactie plaatsen
Reacties