Zielsmissie

Nog niet heel lang geleden heb ik echt JA gezegd tegen dit leven. Best raar want ik loop hier al 47 jaar rond. Toch was ik liever niet hier. Ik kijk namelijk vanuit een andere kant naar het leven. Dit leven zoals we leven, dat kan toch nooit echt de bedoeling zijn?!

Al vrij snel vond ik het maar raar dat ik nooit thuis was in het huis wat ik thuis noemde. Om er te mogen wonen moest ik namelijk veel buiten de deur werken. Toen ik zelfstandige werd met 2 webshops kon ik dat al omkeren, maar het was nog niet waar mijn ziel van ging dansen.

Ik deed dan wel werken vanuit huis, maar toch was het dat net niet. Herken je dat gevoel? Je luistert naar jezelf, maar er is nog niet echt iemand thuis.

Nu zie ik pas dat dat bij mij ook zo was. IK was niet thuis. Niet thuis hier in deze wereld. Ik stond niet in contact met mezelf. Dat klinkt dan weer raar als je het zo leest. Toch rende ik vaak weg voor mezelf. Althans, voor mijn gevoelens. Ik voelde ze wel, maar dan ging ik weer iets doen om ervan af te komen. Met iemand praten, cursus hier, workshop daar.

Hoe meer ik met bewustwording in contact kwam, des te meer ik besefte dat ik bij mezelf moest blijven. En dat moest ik op een bepaald moment ook in mijn leven aangezien ik in een verbinding zat met een een getrouwde man. Een man die mij niet durfde aan te kijken uit angst voor zijn gevoelens.

Lees: Ik die mezelf niet durfde aan te kijken uit angst voor mijn eigen gevoelens.

Ergens kwam er een moment dat ik inzag wat ik deed. Ik zei dat ik iets of iemand deed omarmen, maar in de onderstroom duwde ik alles weg. Ik zei dat ik mezelf lief had, maar ik keek nog steeds niet.

Dus het was niet dat ik mij niet welkom voelde hier op aarde. Ik zette mezelf gewoon buitenspel. Liever de (schijn)veiligheid ervaren met iets wat het niet is, dan die rouwe pijn te doorstaan. Tot ik zei: Raak mij maar! Raak mij maar waar het pijn doet! Kom maar op!

Pas toen, pas toen durfde ik voeten op aarde te zetten. Onwennig. Wat zou er gebeuren? En ik ging voelen. Waar word Iris blij van? Waar ga ik van “aan”? Wat is mijn zielsmissie?

𝗜𝗸, 𝗜𝗿𝗶𝘀 𝗦𝗲𝗹𝗱𝗲𝗿, 𝗹𝗲𝗲𝗳 𝗹𝗶𝗲𝗳𝗱𝗲, 𝗶𝗻 𝘃𝗿𝗲𝘂𝗴𝗱𝗲, 𝘃𝗿𝗶𝗷𝗵𝗲𝗶𝗱, 𝘃𝗲𝗿𝗯𝗶𝗻𝗱𝗶𝗻𝗴 𝗲𝗻 𝗼𝘃𝗲𝗿𝘃𝗹𝗼𝗲𝗱! 𝗜𝗸 𝗯𝗿𝗲𝗻𝗴 𝗺𝗲𝘇𝗲𝗹𝗳 𝗲𝗻 𝗮𝗻𝗱𝗲𝗿𝗲𝗻 𝘁𝗵𝘂𝗶𝘀 𝗯𝗶𝗷 𝗼𝗻𝘇𝗲 𝗮𝘂𝘁𝗵𝗲𝗻𝘁𝗶𝗲𝗸𝗲 𝘇𝗲𝗹𝗳!

Toen ik die voelde, toen gleed mijn pantser van mij af. Ik verzachtte. En dat voelde kei spannend, want wie beschermt mij dan?

En zoals het altijd gaat als je een “laagje dieper” gaat, des te meer wordt je uitgedaagd of je ook wel echt bij jezelf kan blijven. Kies je voor “zekerheid en veiligheid”, of blijf je trouw aan jezelf?

Ga je compromissen sluiten of blijf je trouw aan jezelf? En dat voelt niet altijd fijn.

Het gaat om de zingeving van dit leven. En ik heb altijd gevoeld dat het leven zoals we hier denken het te moeten leven, niet mijn leven is. Het is ook niet dat ik denk dat als ik in een commune of in een ander land zal wonen, dat ik dan pas gelukkig ben. Zo werkt het namelijk niet. Het gaat om de vrede in jezelf te vinden.

Ik voel nu pas dat het pijnlijk wordt om iets anders te doen dan wat ik nu voel.
Het leven is er in mijn ogen om geleefd te worden. En dan niet van weekend naar weekend, van feestje naar feestje of van vakantie naar vakantie. Het leven nodigt ons uit om te zoeken waar energie wegstroomt en waar energie stroomt en daarin te bewegen.

En dit is echt een pijnlijk proces. Ik kan er niks anders van maken. Het is niet het feestje waar je gelukkig van wordt. Het is niet zeggen dat het leven één groot feest is en maar in extase blijven leven.

Het is wel dat je voelt hoe blij je wordt als je die stap zet.
En vandaag werd ik weer uitgedaagd in dit stuk. Blijf ik vasthouden aan het systeem zoals het hier op aarde draait of blijf ik mijn pad lopen waar ik blij van word?

Mijn zielsmissie is helder. Ik voel hem. En ik wil en kan niet meer anders leven.
Het zal een uitdaging blijven in deze wereld die ons niet zo laat leven.

In liefde. In verbinding!